مرحوم آقای محمد علی ناسوتی (هدایت علی) رحمت الله علیه در آبان ماه سال ۱۲۹۳ شمسی در خانواده‌ای اهل ولایت بدنیا آمدند.پدر بزرگوارایشان از فقرای قدیم و از کسبه‌ی معتمد مردم شیراز بودند.
جنابش فرزند بزرگ و تنها پسرخانواده بوده وآخرین همشیره ایشان نیز همسر شیخ بزرگوار جناب آقای سید محمد علی طباطبائی "حاج آقای فانی"(فیض علی) بودند.دوران تحصیلات ایشان در شیراز طی شد و پس از رحلت پدر متعهد تأمین مخارج خانواده گشتند.
ایشان از همان کودکی طبق فرمایشات مادر و دائی بزرگوارشان (آقای حاج محمد حسین کاراندیش) روزها در گوشه ای نشسته و در فکر فرو می‌رفتند و گویا به دنبال گم گشته ای بودند.
ایشان در همان دوران طفولیت نیز به همراه پدر و دائی بزرگوارشان به مجالس فقری و زیارت بزرگان می‌رفتند.با آنکه همه اعضای خانواده ایشان از سالکان طریق رضوی بودند اما شور و شوق تحقیق و یافتن راه خدا باعث شد که به هر جا که نام محبوب یاد می شد سر زده و صحت و بطلان دعوی وی را جویا شوند.
ایشان درمجالس و مباحث تمامی ادیان ومذاهب وفرق دینی وطریقتی شرکت می کردند تا راه را پیدا کنند.تا آنکه شبی در عالم رویا طریق الهی بر ایشان مکشوف شد و پس از بیداری با چشمی گریان به زیارت حضرت شاه چراغ(ع) مشرف شده و همان زمان جناب آقای امام استهباناتی (فیض علی) که در شیراز بودند به خدمتشان رسیده وجنابش در سال ۱۳۲۳شمسی توسط ایشان وارد سلوک الی الله گردیدند.
ایشان با صبیه مکرمه دائی بزرگوارشان آقای کاراندیش وصلت کرده که ثمره این ازدواج پنج فرزند پسر و دو فرزند دختر می‌باشد که همگی از مریدان و ارادتمندان به فقر ودرویشی هستند.
ایشان از همان روز اول حال خدمت داشتند.حتی هنگامی که در حال ساختن منزل خود در شیراز بودند امید داشتند که مجالس فقری شیراز در آنجا برگزار شود که بر حسب لطف حضرت آقا این اتفاق نیز افتاد و تا قبل از ساخت حسینیه شیراز این منزل سالیان سال محل بر پایی مجالس فقری بود.
جنابش درششم ذی الحجه ۱۴۰۵ قمری برابر با یکم شهریور ۱۳۶۴ شمسی از طرف حضرت آقای رضا علیشاه موفق به اخذ اجازه اقامه نماز جماعت فقرا گردیده.وسرانجام در عید فطر ۱۴۰۸ برابر با ۲۷ اردیبهشت ۱۳۶۷با لقب طریقتی "هدایتعلی" از طرف معظم له مأمور دستگیری طالبین راه حق و ارشاد فقرا شدند.
از فرمایشات ایشان به فقرا این بود که هنگام ورود به مجلس فقری همواره باید همانند افراد نابینا.ناشنوا وگنگ بوده و فقط در خود بود.ایشان می‌فرمودند وقتی که حرف می‌زنی از ذکر غافلی. بشین و بیاد خودت باش. بیاد خدا باش .
ایشان چندی قبل از رحلتشان روزی دریک جلسه خصوصی درخدمت حضرت آقای رضا علیشاه نشسته بودندکه پزشک معالج حضرت آقا نتایج آزمایشات ایشان را آورده وسخن به جائی می‌رسد که آقای ناسوتی متوجه می‌شوند که خورشید عمرشان در حال غروب است و قیامتی در راه. همانجا با حال زار و اشک به‌روی پای مبارک حضرت آقا می افتند و خدمتشان تنما و التماس می‌کنند که قبل از ایشان بروند وایشان نیز قبول می‌کنند.
همیشه می‌فرمودند: یک عارفی بوده که از دار دنیا یک نَمَدْ داشته و همیشه میخوانده:
یک مو نَمَدُم به کل عــالم نَمَدُم
بهتر ز هزار سوف و اطلس نَمَدُم
روزی که حساب کل عـالم گیرند
غیر از نَمَدُم حساب دیـــگر نَمَدُم
متأسفانه ایام افاضات ایشان دیری نپائید و جنابش پس از طی یک کسالت شدید قلبی در روز چهارشنبه سوم صفر المظفر ۱۴۱۲ برابر با ۲۳ مرداد ۱۳۷۰ دعوت حق را لبیک گفته به جوار حق شتافتند. کالبد خاکی ایشان طی مراسم با شکوهی در بقعه حضرت شاه داعی الله شیرازی به خاک سپرده شد.ایشان بسیار خلیق و مهربان بودند.
