فهم کردن حاذقان نصاری مکر وزیر را

قسمت هجدهم از آسان نویسی مثنوی ......

 

مانند وزیر حیله گری نکن و مردم را از نماز باز ندار.

آن وزیر کافر مبلّغ دین شده است و از شدت حیله گری در شیرینی‌ لوز سیر کرده است.

صاحب نظرن از مصاحبت با او لذتی همراه با تلخی‌ احساس میکردند.

مواردی پریشان گوئی داشت مثل این که در گلاب زهر ریخته باشند.

مراقب باش که از آن سخن نیکو مغرور نشوی چون صد بدی در زیر آن نهفته است.

چون او زشت کار است سخنش نیز زشت است هر چیزی که مرده بگوید جانی ندارد.

سخن انسان جزئی از وجود انسان است که یک قطعه نان حتما نان است.

به همین خاطر حضرت علی‌ (ع) فرمودند: گفته جاهلان مانند سبزهٔ زاری در کثاف است.

هر کسی‌ در چنین سبزهٔ‌ای بنشیند بدون شک بر روی نجاست نشسته است.

باید خود را از کثافت پاک کند تا نماز واجبش باطل نشود.

ظاهرش چنین وانمود می‌‌کرد که تندرو است ولی‌ در اثر باطنی باعث ضعف روح می‌‌شد.

اگر چه نقره نو و سفید است ولی‌ دست و لباس از آن سیاه می‌‌شود.

اگر چه  آتش سرخ است تو از کار  آتش متوجه سیاهی باش.

اگر چه ظاهراً برق نور است اما در اثر دزد  بینائی است (بینائی را گول میزند).

هر کسی‌ جز افراد آگاه و خبره که صحبتی‌ کند سخنش وبال گردنش می‌‌شود.

به مدت شش سال که از شاه دور بود به پیروان حضرت عیسی (ع) پناه داد.

مردم دین و دل‌ خود را به او می‌‌سپردند و مرده وار تسلیم امر و نهی او بودند.

پیغام شاه پنهانی بسوی وزیر با تزویر

بین شاه و وزیر پیامهایی رد و بدل شد و پادشاه به او پنهانی آرامش می‌‌داد.

سرانجام برای رسیدن به هدف خود آماده بود که مسیحیان را به با د فنا دهد.

شاه برای او نوشت که‌ای خوش بخت زمان آن رسیده که مرا راحت کنی‌.

از بس انتظار کشیدم خسته شدم اگر زمان آن رسیده مرا راحت کن.

پاسخ داد که مشغول حیله‌ای هستم که در دین حضرت عیسی (ع) تفرقه  بیندازم.

پیروان حضرت عیسی (ع) را بجان یکدیگر بیندازم و همچنین سران آنها را که دوازده امیر بودند.

هر گروهی طرفدر یکی‌ از امرا  بود و به خاطر طمعی که داشت بنده امیر خود شده بود.

دوازده امیر به همراه پیروانشان بنده وزیر حیله گر شده بودند.

هر کسی‌ به سخنش اطمینان میکرد و از رفتارش پیروی می‌‌کرد.

هر یک از امرا در نزد او در هر وقتی‌ که میگفت حتی بمیر می‌‌مردند.

چون آن وزیر کافر همه را تضعیف کرد از مکر و حیله آشوبی براه انداخت.